W języku polskim używa się nazwy Mołdawia (ewentualnie na szczeblu
dyplomatycznym "Republika Mołdowy").

www.gugik.gov.pl/komisja/pliki/ac_mz_wstep_publ.pdf
KOMISJA STANDARYZACJI NAZW GEOGRAFICZNYCH
POZA GRANICAMI POLSKI
przy Głównym Geodecie Kraju

NAZWY PAŃSTW
ŚWIATA, ICH STOLIC
I MIESZKAŃCÓW

"(...)W języku polskim nazwy państw, terytoriów i ich stolic są używane
w postaci spolszczonej (np. Szwecja, Sztokholm) albo oryginalnej
(Chile, Santiago). Komisja zaleca używanie utrwalonych w polszczyźnie
nazw tradycyjnych. Takie stanowisko jest zgodne z rezolucją
Konferencji ONZ w Sprawie Standaryzacji Nazw Geograficznych
z 1972 r. Do tradycyjnych nazw państw, które stanowią dziedzictwo
przeszłości i nadal powinny funkcjonować we współczesnej polszczyźnie,
należą między innymi Birma, Holandia, Mołdawia, Włochy,
Wybrzeże Kości Słoniowej. Komisja nie akceptuje zastępowania ich nazwami
oryginalnymi lub zbliżonymi do oryginalnych (Myanmar,
Niderlandy, Mołdowa, Italia, CĂ´te d’Ivoire). (...)"

1.Historia kwaśnych deszczy.
W przeszłości deszcze, padające w Europie, były czyste. Teraz woda deszczowa
jest zanieczyszczona przez ogromne ilości spalonego przez nas węgla, oleju
opałowego i gazu ziemnego.

Kwaśny deszcz jest popularnym sposobem nazywania całego zakresu efektów -
kwaśnych opadów. Kwaśne opady to kwaśne zanieczyszczenia powietrza, które mogą
znajdować się w kwaśnym deszczu, ale mogą również występować w postaci kwaśnej
mgły lub śniegu.

Głównymi czynnikami powodującymi wzrost kwasowości opadów atmosferycznych są
przenikające do atmosfery tlenki siarki (zwłaszcza dwutlenek siarki) i tlenek
azotu. Dwutlenek siarki łatwo rozpuszcza się w wodzie, tworząc kwas siarkowy.
Tlenki azotu ulegają w atmosferze bardzo złożonym przemianom, szczególnie w
przypadku obecności innych zanieczyszczeń powietrza (np. węglowodorów). Zanik
tlenków azotu w atmosferze związany jest z ich przemianą do kwasu azotowego. Na
świecie około 50% całej ilości dwutlenku siarki i tlenków azotu pochodzi ze
źródeł naturalnych (m. in. wulkanów, pyłów, rozkładu materii organicznej).

W warunkach naturalnych kwasowość opadu atmosferycznego jest określana tzw.
wskaźnikiem pH o wartości 5,65. Opad, którego wartość pH jest niższa od 5,6
przyjęto określać mianem kwaśnego opadu atmosferycznego (dla porównania woda
destylowana wskazuje wartość pH równą 7, w czternastostopniowej skali pH).
Średnie roczne wartości pH opadów w Polsce kształtują się od 4,26 na Śnieżce do
4,6 w Suwałkach. Najwyższy poziom zakwaszenia opadów występuje w rejonie
sudeckim, gdzie sporadycznie rejestrowano opady o wartości pH poniżej 3,0.

Podczas Międzynarodowej Konferencji w Sprawie Środowiska Człowieka,
zorganizowanej przez ONZ w 1972 roku w Sztokholmie, szkody wywołane przez
kwaśne deszcze oceniono jako niepokojące. Zjawiska te zagrażają szczególnie
północno - wschodnim regionom Stanów Zjednoczonych, południowo - wschodniej
Kanadzie i Skandynawii, gdzie uszkodzonych jest 56% powierzchni lasów.
Japończycy stwierdzili liczne przypadki podrażnień, wywołanych przez
zanieczyszczenia atmosferyczne, a także obawiają się, że mogą stać się one
przyczyną wzrostu różnego rodzaju zachorowań. W każdym razie - atak kwasów nie
oszczędza ani przyrody, ani zabytków co w tym ostatnim przypadku zagraża
światowemu dziedzictwu kulturowemu.

2. Wpływ kwaśnych deszczy na środowisko.
a)Ludzie
W rejonach, gdzie środowisko naturalne jest silnie skażone, wdychamy mieszaninę
gazów takich jak dwutlenek siarki i tlenki azotu, które szkodzą naszym płucom.
Odnosi się to do ludzi żyjących w pobliżu elektrowni opalanej węglem, a także
do mieszkańców miast o dużym ruchu ulicznym. Wyżej wymienione gazy w kontakcie
z drobinami pyłów mogą wywoływać u ludzi choroby dróg oddechowych, takich jak
bronchit czy astma. Ludzie ci także cierpią na kaszel, na bóle w klatce
piersiowej oraz duszności. W Norwegii obserwuje się stały wzrost zachorowań na
astmę u dzieci, prawdopodobnie związany ze wzrostem ilości samochodów na
drogach.

b) Rośliny
Rośliny także mogą chorować na skutek działania dwutlenku siarki lub kwasu
siarkowego. Wówczas rosną wolniej i łatwiej ulegają uszkodzeniom. Szczególnie
wrażliwe są tu drzewa szpilkowe. Obumieranie tych właśnie drzew w pobliżu
okręgów przemysłowych i wielkich miast spowodowane jest przeważnie
oddziaływaniem dwutlenku siarki.
Prądy powietrza mogą przenosić chmury dwutlenku siarki nawet na odległość
tysięcy kilometrów. Spadają one później na ziemię w postaci tzw. kwaśnych
deszczów.

c) Budowle
Wiele budynków i pomników jest zrobionych z kamienia zawierającego wapno,
takiego jak piaskowiec, wapień lub marmur. Wapno neutralizuje kwaśny deszcz,
ale w końcu zostaje zużyte. Wtedy kamień traci naturalną odporność a budynek
lub pomnik zaczyna ulegać zniszczeniu. Posągom kamiennym odpadają nosy, ściany
domów pękają i grożą zawaleniem.
Kwaśny deszcz niszczy niektóre spośród naszych największych zabytków
historycznych. Starożytne świątynie na Akropolu w Atenach przetrwały tysiące
lat; teraz te piękne budowle zaczynają ulegać erozji. To samo dzieje się ze
średniowiecznymi budowlami Krakowa w Polsce, z katedrą Lincolna w Anglii i z
katedrą Nidarosdomen w Trondheim w Norwegii.
Współczesne budynki, wykonane z innych materiałów (np. z żelbetu), również są
niszczone przez kwaśne deszcze, choć w wolniejszym tempie. Beton zaczyna się
kruszyć a stalowe pręty zbrojenia rdzewieją. Remontowanie budynków,
uszkodzonych w wyniku skażenia środowiska w Europie, kosztują ogromne sumy.