Szlachetny koń o cechach budowy charakterystycznych dla koni iberyjskich, szczególnie przydatny do wyższej szkoły jazdy. Zwięzłej budowy, średni duży, muskularny, o eleganckich ruchach i dużych zdolnościach do skoków. Głowa sucha i szlachetna, o profilu prostym lub lekko wklęsłym. Szyja mocna, wysoko osadzona. Łopatki ukośne, nadpęcia krótkie. Kończyny suche, czasami nieco zbyt delikatne. Partia zadu dobrze umięśniona. Tułów krępy, z harmonijną linią grzbietu. Najczęstsze jest umaszczenie siwe, ale występuje także gniade, bułane i kare. Wysokość w kłębie 155 - 162 cm.



Historia
Konie andaluzyjskie pochodzą od kuców Sorraia, które występują jeszcze w niewielkiej liczbie w Portugalii. W żyłach zwierząt tej starożytnej rasy płynie krew orientalna. Konie iberyjskie były tak cenione, że ich wywóz bez zezwolenia karano śmiercią. Klasztory z rejonów południowych utrzymywały najczystsze linie. W drugiej połowie naszego tysiąclecia konie hiszpańskie występowały na wszystkich dworach książęcych, jako szczyt końskiej arystokracji. Wraz z ograniczaniem zastosowania ciężkich koni rycerskich nastąpił rozwój szkół jazdy, które dały początek dzisiejszej konkurencji ujeżdżenia. Hiszpańskie konie szlachetne wywarły duży wpływ na inne rasy, np. lipicańską, fryderyksborską, kladrubską, neapolitańską i fryzyjską. Księgę hodowlaną założono w roku 1912 i odtąd hoduje się tę rasę pod nazwą Pura Raza Espanola.

Koń Andaluzyjski( od 152 do 158 cm w kłębie) jest dumą hiszpańskich hodowców koni, a w jego ojczyźnie nie mówi się o nim inaczej, jak Pura Raza Espaniola, czysta rasa hiszpańska. Koń Andaluzyjski był wyhodowany w XV wieku w trzech hiszpańskich klasztorach kartuzów. Mnichowie potraktowali sprawę czystości krwi na tyle poważne, że nawet grozili ekskomuniką tym katolikom, których hodowle oddalały się od narodowego ideału konia. To właśnie zakonnikom z Jerez zawdzięczamy, że niektóre z koni andaluzyjskich czystej rasy przetrwały okres panowania Filipa III, który nakazał ich skrzyżowanie z końmi noryckimi. W XVI i XVII wieku kon andaluzyjski stał sie protoplastą prawie wszystkich europejskich hodowli koni. Klacze i ogiery z królewskich stadnin w Kordowie, Sewilli i Jerez miały wpływ na powstanie koni pełnej krwi angielskiej, neapolitańskiej, kladrubskich, fryderyksborskich i lipicanskich. Cortez podbił hiszpańskimi końmi rozlwgłe tereny Ameryki. Tam stały sie przodkami Appaloosa, Pinto, Quarter Horde i wielu innych ras. Obecnie konie andaluzyjskie hoduje się w regionie Jerez de la Frotera. Te niezwykle wrażliwe zwierzęta są nadzwyczaj przyjemnymi, lecz mimo to ognistymi wierzchowcami, o dużej wytrzymałości, małych wymaganiach i dobrym charakterze.



Dodałam obrazek /weerona

Konie andaluzyjskie
Pochodzą od kuców Sorraia, które występują jeszcze w niewielkiej liczbie w Portugalii. W żyłach tej starożytnej rasy płynie krew orientalna. Klasztory z rejonów południowych utrzymywały najczystsze linie. W drugiej połowie naszego tysiąclecia konie występowały na wszystkich dworach książęcych, jako szczyt końskiej arystokracji. Wraz z ograniczaniem ciężkich koni nastąpił rozwój szkół jazdy, które dały początek dzisiejszej konkurencji ujeżdżenia. Hiszpańskie konie wywarły wpływ na inne rasy, np. lipicańską, fryderyksborską, kladrubską, neapolitańską i fryzyjską. Księgę hodowlaną założono w roku 1912 i odtąd hoduje się tę rasę pod nazwą Pura Raza Espanola. Szlachetny koń o cechach charakterystycznych dla konia iberyjskiego, przydatny do wyższej szkoły jazdy. Zwięzłej budowy, średnio duży, muskularny, o eleganckich ruchach i dużej zdolności do skoków. Głowa o profilu prostym lub lekko wklęsłym, sucha i szlachetna . Szyja mocna, wysoko osadzona. Łopatki ukośne, a nadpęcia krótkie. Kończyny suche, czasami nieco zbyt delikatne. Zad dobrze umięśniony. Tułów krępy, z harmonijną linią grzbietu. Najczęstsze jest umaszczenie siwe, ale występuje także gniade, bułane i kare. Wysokość w kłębie 155 - 162 cm. tutajpoczkategori

Najbardziej lubie i podobaja mi sie araby, konie andaluzyjskie, angloaraby, freibergery, fryzy, lipicany, achaltekiny, brandenburgi, hanowery, holsztyny, konie terskie, kladrubskie, trakenskie, westfalskie, morgany, sadlebred i salerno, ale takze wiele innych m. in. wloskie ciezkie konie pociagowe, konie szlezwickie, noniusy, furioso, alter reale, konie fryderyksborskie, knabstruby,quarter horse i konie bulonskie i inne...

Pokrój. Szlachetny koń o cechach budowy charakterystycznych dla koni iberyjskich, szczególnie przydatny do wyższej szkoły jazdy. Zwięzłej budowy, średni duży, muskularny, o eleganckich ruchach i dużych zdolnościach do skoków. Głowa sucha i szlachetna, o profilu prostym lub lekko wklęsłym. Szyja mocna, wysoko osadzona. Łopatki ukośne, nadpęcia krótkie. Kończyny suche, czasami nieco zbyt delikatne. Partia zadu dobrze umięśniona. Tułów krępy, z harmonijną linią grzbietu. Najczęstsze jest umaszczenie siwe, ale występuje także gniade, bułane i kare. Wysokość w kłębie 155 - 162 cm.

Historia. Konie andaluzyjskie pochodzą od kuców Sorraia, które występują jeszcze w niewielkiej liczbie w Portugalii. W żyłach zwierząt tej starożytnej rasy płynie krew orientalna. Konie iberyjskie były tak cenione, że ich wywóz bez zezwolenia karano śmiercią. Klasztory z rejonów południowych utrzymywały najczystsze linie. W drugiej połowie naszego tysiąclecia konie hiszpańskie występowały na wszystkich dworach książęcych, jako szczyt końskiej arystokracji. Wraz z ograniczaniem zastosowania ciężkich koni rycerskich nastąpił rozwój szkół jazdy, które dały początek dzisiejszej konkurencji ujeżdżenia. Hiszpańskie konie szlachetne wywarły duży wpływ na inne rasy, np. lipicańską, fryderyksborską, kladrubską, neapolitańską i fryzyjską. Księgę hodowlaną założono w roku 1912 i odtąd hoduje się tę rasę pod nazwą Pura Raza Espanola.

Koń andaluzyjski – jedna z rasy koni gorącokrwistych, a jednocześnie jedna z najsławniejszych ras z Hiszpanii. Koń andaluzyjski pochodzi z półwyspu Iberyjskiego i rozpowszechnił się po całej Europie.

Wygląd
Jest to koń średniej wielkości z wysoko osadzoną szyją, o prostym profilu głowy i często pofalowanej grzywie i włosach ogona. Szyja jest zwykle dość gruba, ładnie łukowato wygięta, zgrabnie osadzona na dobrych, skośnie opadających łopatkach. Koń ma głowę o prostym lub lekko wypukłym profilu, z szerokim czołem i dużymi oczyma. Klatka piersiowa jest szeroka i głęboka, kłoda owalna, grzbiet zwarty oraz krótki, a zad dobrze umięśniony, z nisko osadzonym grubym ogonem. Koń posiada dobrą prezencję i taka samą akcje, w której zawiera ruch z wysokim unoszeniem kończyn, używany podczas parad, nazywany paso de andatura.

Charakter
Jest to koń spokojny i cierpliwy, łagodny i inteligentny o wyrównanym temperamencie, bardzo mocno przywiązujący się do człowieka, doskonały do jazdy w siodle. Był używany podczas Korridy.

Umaszczenie
Najczęściej występuje maść siwa, ale także gniada, kara, izabelowata. Spotykane są też konie kasztanowate i derszowate.
Wzrost waha się od 150 do 160 cm.

Nazwa
Oficjalna nazwa andaluzów brzmi Pura Raza Española co oznacza "czysta rasa hiszpańska". W XVI-XVIII wieku konie tej rasy nazywano Dzianetami. Skrót od pełnej nazwy to P.R.E.. Obecnie hodowane głównie w regionie Jerez de la Frontera, gdzie od roku 1973 znajduje się siedziba Królewsko-Andaluzyjskiej Szkoły Jazdy. Szkolenia skierowane są przede wszystkim na klasyczne ujeżdżenie, do którego konie te są szczególnie przydatne. Dzięki ich imponującemu wyglądowi i dumnej postawie są wykorzystywane od wieków na corridach i podczas parad hiszpańskich świąt narodowych. Są silne.
Rasy jak alter real, lusitano, peninsula, zapatero i andaluzyjska mogą być określane wspólnym mianem koni iberyjskich, gdyż tak naprawdę są one ze sobą blisko skoligacone i prezentują podobne charakterystyki.
W Europie cechy andaluzyjczyka obserwuje się u koni holsztyńskich, fryderyksborskich, kladrubskich, lipicańskich, fryzyjskich, oldenburgów, hackneyów, starych koni normańskich i kłusaków orłowskich, a w Ameryce u Quarter Horse'a oraz Criollo.

A

* Koń achał-tekiński
* Aegidienberger
* Albino
* Alter real
* American Saddlebred
* Amerykański kuc szetlandzki
* Koń andaluzyjski
* Angloarab Shagya
* Koń angloarabski
* Appaloosa
* Koń czystej krwi arabskiej
* Australian Stock Horse

B

* Koń badeńsko-wirtemberski
* Bawarski koń gorącokrwisty
* Koń belgijski
* Koń berberyjski
* Brytyjski koń gorącokrwisty

C

* Camargue (rasa konia)
* Cleveland Bay
* Clydesdale
* Cob
* Criollo (rasa konia domowego)

D

* Dales
* Dole Gudbrandsdal

E

* Einsiedler

F

* Konik Falabella
* Fiording
* Koń fiński
* Folblut
* Freiberger
* Koń fryzyjski
* Furioso

G

* Gelderland (rasa konia)
* Gidran
* Groningen (rasa konia)

H

* Hackney
* Haflinger


H c.d.

* Koń hanowerski
* Hispano
* Holenderski koń gorącokrwisty
* Koń holsztyński
* Hunter (konie)

I

* Irish Draught

J

* Jaf
* Jutland

K

* Knabstrub
* Konik polski
* Konik z Dulmen
* Koń ardeński
* Koń aztecki
* Koń budionnowski
* Koń doński
* Koń dunajski
* Koń fiordzki
* Koń fryderyksborski
* Koń heski
* Koń huculski
* Koń izabelowaty
* Koń jomudzki
* Koń kabardyński
* Koń kamarski
* Koń karabachski
* Koń kladrubski
* Koń lipicański
* Koń lokajski
* Koń mazurski
* Koń małopolski
* Koń oldenburski
* Koń pełnej krwi angielskiej
* Koń terski
* Koń turkmeński
* Koń westfalski
* Koń zimnokrwisty
* Koń łotewski
* Kuc
* Kuc Dartmoor


K c.d.

* Kuc Exmoor
* Kuc Fell
* Kuc Hackney
* Kuc Merens
* Kuc New Forest
* Kuc Sorraia
* Kuc islandzki
* Kuc jawajski
* Kuc szetlandzki
* Kłusak
* Kłusak amerykański
* Kłusak orłowski

L

* Lusitano

M

* Maremmano
* Missouri Fox Trotter
* Morgan (konie)

N

* Niemiecki kuc wierzchowy
* Nonius
* Norkier

P

* Palomino
* Perszeron
* Pinto
* Koń pleweński
* Poitevin (rasa konia)
* Polski koń zimnokrwisty
* Koń poznański

Q

* Quarter Horse

S

* Selle français
* Shire (konie)

T

* Tennessee Walker
* Tinker
* Koń trakeński

W

* Walijski kuc górski
* Welsh Cob
* Koń wielkopolski
* Koń wschodniopruski
* Koń włodzimierski

Z

* Zweibrucker

Ś

* Koń śląski